สวัสดีคับคือผมคาใจคับเรื่องมีอยู่ว่า ผมอายุ17ปี
ฝ่ายหญิงอายุ14ปี ผมกับแฟนผมได้มีอะไรกันแล้วเกิดท้องยายเลยให้ไปอยู่ด้วยกัน เพื่อหาเลี้ยงกันเอง ไม่ได้เรียกร้องอะไรแต่แม่ฝ่ายหญิงจะเอาเรื่อง แต่แม่ไม่เคยสนใจฝ่ายหญิงเลยตั้งแต่เกิดมาจนถึง14ปี ยายเป็นผู้ปกครองมาตลอด อยากถามว่า ถ้ายายให้อยู่ด้วยกันแล้วแม่ฝ่ายหญิงเอาเรื่องผิดไหมคับ ตกลงคืออะไรคับ น้องทำไรบ้างคับ

ๆแก้คำน้องทำไรบ้างคับ*เป็น*ผมควรทำไรบ้างคับ

ความผิดฐานพรากผู้เยาว์
        มาตรา 317 ผู้ใดโดยปราศจากเหตุอันสมควร “พรากเด็ก” อายุยังไม่เกินสิบห้าปี ไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบห้าปี และปรับตั้งแต่หกพันบาทถึงสามหมื่นบาท
         ผู้ใดโดยทุจริต ซื้อ จำหน่าย หรือรับตัวเด็กซึ่งถูกพรากตามวรรคแรก ต้องระวางโทษเช่นเดียวกับผู้พรากนั้น
         ถ้าความผิดตามมาตรานี้ ได้กระทำเพื่อหากำไร หรือเพื่อการอนาจาร ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่ห้าปีถึงยี่สิบปี และปรับตั้งแต่หนึ่งหมื่นบาทถึงสี่หมื่นบาท

         เมื่อหญิงไม่บรรลุนิติภาวะย่อมอยู่ในอำนาจปกครองของบิดามารดา ยายไม่มีสิทธิยินยอมเพราะไม่ใช่ผู้ใช้อำนาจปกครองตามกฎหมาย แม่ฝ่ายหญิงจึงสามารถเอาผิดคุณได้ แต่คุณยังเป็นผู้เยาว์ หากถูกดำเนินคดีก็จะต้องเข้าสู่กระบวนการพิจารณาคดีของศาลเยาวชนและครอบครัว ซึ่งไม่มุ่งเน้นลงโทษ แต่จะมุ่งเน้นการแก้ไขปรับปรุงให้สามารถอยู่ในสังคมต่อไปได้ ดังนั้น จึงขึ้นอยู่กับความจริงใจของฝ่ายคุณมากกว่า เพราะคดีนี้เป็นความผิดเพราะกฎหมายบัญญัติไว้และกำหนดอายุของอีกฝ่ายไว้ ซึ่งมีโทษหนักพอสมควร

          คำพิพากษาฎีกาที่ 854/2545 แม้ผู้เสียหายพักอยู่กับยาย แต่เมื่อยังไม่บรรลุนิติภาวะ ย่อมต้องอยู่ใต้อำนาจปกครองของบิดามารดาที่สมรสกันโดยถูกต้องตามกฎหมาย พฤติการณ์ที่จำเลยให้ผู้เสียหายไปทำความสะอาดห้องนอนของจำเลย แล้วตามไปกระทำชำเราผู้เสียหายในห้องนอนของตนในครั้งแรกก็ดี และเมื่อผู้เสียหายไปหาจำเลยที่บ้าน เพื่อสอบถามถึงเหตุที่จำเลยไม่รับผิดชอบ จำเลยกลับกระทำชำเราผู้เสียหายเป็นครั้งที่สองก็ดี ล้วนเป็นการกระทำอันล่วงล้ำอำนาจปกครองของบิดามารดาผู้เสียหายทั้งสิ้น ถือได้ว่าเป็นการกระทำโดยปราศจากเหตุอันสมควรพรากผู้เสียหายซึ่งอายุยังไม่เกินสิบห้าปีไปเสียจากบิดามารดา แต่การที่จำเลยยังมิได้มีภริยาจึงอยู่ในสถานะที่จะเลี้ยงดูผู้เสียหายฉันสามีภริยาได้ ทั้งหลังเกิดเหตุแล้วผู้เสียหายกับจำเลยได้จดทะเบียนสมรสกันโดยได้รับอนุญาตจากศาล ย่อมเป็นเครื่องชี้เจตนาของจำเลยได้ว่าประสงค์จะเลี้ยงดูผู้เสียหายเป็นภริยา การกระทำของจำเลยจึงมิใช่เป็นการพรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจาร แต่เป็นความผิดตาม ป.อ. มาตรา 317 วรรคแรก